Ай, айтамын, айтамын,

Мінген  атың айтамын.

Құлында емген, тайда емген,

Құнанында арда емген.

Дөненінде үйреткен,

Жібектен арқан сүйреткен.

Бестісінде белі күшті болсын деп,

Бес байталға салдырған.

Алтысында аттай мұрнын танатқан,

Жетісінде жетіп құлан шалдырған.

Сегізінде серке сан деп атанған,

Тоғызында тола семірген,

Онында оқ жыландай қарғыған,

Ойнай басқан аяқтым,

От орындай тұяқтым,

Қиғаш қамыс құлақтым,

Саптыаяқтай еріндім,

Сарымсақтай азулым.

Сауырсын кере жараған,

Кекілін қыздай тараған,

Тостаған көзді торыны

Топ тарқамай мінсене,

Еліңнің қамын жесене.

Есіліп кеңес айт сана,

Айта да айта кетсін жұртына.

Мұздар да мұздар қатсын мұртыңа.

Еш келмеді қыртыңа,

Кең Абылай, кең аям,

Шұбар ағаш құба жон

Мекен еткен шөлде, аям,

Телі менен тентегің

Иіліп алдыңа келді, аям!