Атам болған жиырма бес,

Қызықты күнде қыздырған,

Асуды талқан бұздырған,

Қызды ауылды көргенде,

Бұлаңдатқан жиырма бес.

Төстен қашқан түлкідей

Сылаңдатқан жиырма бес.

Күлдір-күлдір кісінетіп,

Күреңді мінген жиырма бес.

Күрек тісін қасқайтып,

Сұлуды құшқан жиырма бес.

Іздесең де табылмас,

Кәрілік шіркін не қылмас.

Аяғыңды баса алмай,

Келін – бала келгенде,

Ауызыңды аша алмай,

Уақыттың ісі қиын-ды.

Уақытымыз жеткен соң,

Айтып-айтпай немене,

Мезгіліміз өткен соң.

Жайнап тұрған қызыл шоқ

Су құйылып өшкен соң.

Жайнап жүрген заманым,

Басымнан бүйтіп көшкен соң.

Уақытым жоқ, не айтайын,

Уақытым менің өткен соң.

Уақытымның өткені,

Мезгілімнің жеткені,

Қатты тамақ шайнарға

Мен пақырда тіс бар ма?

Арыстандай ақыруға

Бәдәнімде күш бар ма?