Ал, тілімді алмасаң,

Ей, Абылай, Абылай!

Сені мен көргенде,

Тұрымтайдай ұл едің,

Түркістанда жүр едің.

Әбілмәмбет патшаға

Қызметші болып тұр едің,

Сен қай жерде жүріп жетіктің?

Үйсін Төле билердің

Түйесін баққан құл едің.

Сен жиырма жасқа жеткен соң,

Алтын тұғыр үстінде

Ақ сұңқар құстай түледің.

Дәулет құсы қонды басыңа,

Қыдыр келді қасыңа.

Бақ үйіне түнедің,

Алыстан тоят тіледің,

Қылышыңды тасқа біледің.

Алмаған жауың қоймадың,

Алғанменен тоймадың,

Несібеңді елден тіледің.

Сен қанжығалы Бөгембай,

Тақымы кеппес ұры едің,

Түн қатып және жүр едің.

Қабанбайдан бұрын найзаңды

Қашан жауға тіредің?

Абылай –ау, Абылай,

Момынға келіп бек болдың,

Атаңды білмес құл едің,

Атаңның тегін сұрасаң,

Арқар ұранды жат едің,

Қай жеріңде төре едің?

Қаршы менен Құзарда

Жалаң аяқ жар кешіп,

Бөз тоқыған сарт едің.

Шешеңді және сұрасаң,

Қай алтынның буы еді,

Оны да мен білуші ем.

Түрікпеннің төрінде

Қашып жүріп күнелткен күң еді.

Жұлдызың туды-ау оңыңнан,

Жан біткен еріп соңыңнан.

Он сан Алаш баласын

Аузыңа құдай қаратып,

Жусатып және өргізіп,

Жұмсап бір тұрсың қолыңнан.

Ақтан болды –ау күніңіз,

Арсы менен Күрсіге

Дау-таласты үніңіз.

Өзің болған күніңде,

Бір көшке сыймайды

Азаткерде құлыңыз.

Ашуланба, Абылай,

Ашулансаң, Абылай,

Көтерермін, көнермін,

Көтеріп қазға салармын.

Өкпеңменен қабынба,

Өтіңменен жарылма,

Орыспенен соғысып,

Басына мұнша көтерген

Жұртыңа жаулық сағынба.

Күнінде мендей жырлайтын,

Тоқсан үште қария

Енді саған табылмас!